Trouble ~ 3

Zasnąłem. Nawet nie wiem kiedy. Obudził mnie przeszywający ból w plecach i zesztywniały kark. Zbyt długo leżałem nieruchomo w jednej pozycji, w dodatku na twardym krześle. Spanie na takich rzeczach nigdy mi nie służyło. No ale czego się nie robi dla przyjaciół? Z westchnieniem wstałem i przeciągnąłem swoje zesztywniałe mięśnie. Skrzywiłem się na dźwięk prostujących się kości i odetchnąłem głęboko, spoglądając na nadal śpiącego Taemin’a. Kaskada jego karmelowych włosów była rozsypana na poduszce, usta lekko rozchylone, a policzki zaróżowione. Wyglądał uroczo.

Uśmiechnąłem się do siebie i chciałem wyjść z pokoju, ale coś szarpnęło za moją koszulkę. Spojrzałem w dół i dostrzegłem drobne palce Minnie’ego wplątane w materiał mojego ubrania. Zaśmiałem się w duchu i zacząłem powoli odczepiać dłoń chłopaka, żebym mógł wyjść. Jednak pech chciał, że obudziłem nastolatka. Usłyszałem jak ziewa i cicho mlaska. Wbrew sobie zachichotałem pod nosem.

- Dobrze spałeś? – zapytałem się go, spoglądając na jego twarz. Ujrzałem otwarte i zaspane oczy koloru ciemnego brązu ciekawe we mnie wpatrzone i lekki uśmiech igrający na ustach.

- Tak, bardzo dobrze – mruknął, uśmiechając się już całkowicie i ukazując światu swoje białe oraz proste zęby – dziękuję, że przy mnie siedziałeś.

- Nie ma sprawy – odpowiedziałem zerknąłem na zegarek. Wskazówki pokazywały dokładnie godzinę jedenastą osiemnaście – dasz radę zejść na dół, czy mam ci śniadanie przynieść do łóżka?

Minnie przeciągnął się leniwie jak kot, zmrużył oczy zastanawiając się i nadął policzki jak balon.

-Zejdę – zadecydował – już za długo leżę. Jeszcze zapomnę jak się chodzi i co wtedy? – burknął, poprawiając grzywkę i siadając na posłaniu. Nogi wychylił poza obręb łóżka, stawiając stopy na chłodnej podłodze. Wzdrygnął się.

- Znajdę ci coś ciepłego na nogi, zaczekaj – mówiąc to, zacząłem grzebać w jednej z jego szufladek, by po chwili z miną zwycięscy podejść do niego ponownie i podać mu niebieskie skarpetki w słoniki i różowe balony. Taemin spojrzał na mnie sceptycznie.

- Ty tak na poważnie, Minho? – spytał z powątpiewaniem i spojrzał na skarpetki, wykrzywiając usta w dziwne sposoby. Zaśmiałem się głośno.

- Ubieraj i nie marudź. Chyba, że chcesz, żebym zawołał Key, aby on cię ubrał. A znasz jego podejście do mody i dziwnych strojów – zachichotałem cicho mówiąc to. Kiedy chłopak to usłyszał, bez wahania wyrwał mi je z ręki.

-Zginiesz – syknął tylko i ubrał je, powoli wstając – daj mi jeszcze jakieś spodnie. Tylko bez szaleństw, błagam!

Kiwnąłem głową i otworzyłem jego szafę, przeglądając wszystko co mniej miał. Po chwili wzrokiem natrafiłem na jakieś szaro-niebieskie dresy. Do jako takiego kompletu wybrałem czarną bluzę, żeby mi chłopak nie zmarzł, bo był po chorobie. Zamknąłem drzwiczki i podszedłem do nastolatka, podając mu wszystko. Ubrał się szybko i ruszyliśmy na dół, do kuchni. Z pomieszczenia już słychać było kłócących się Kibum’a i Jonghyuna. Z tego co wyłapałem, to chyba chodziło i płatki. Westchnąłem. To była norma w naszym dormie. Oni warczeli na siebie o byle co. Przynajmniej momentami było zabawnie, bo czasami trzeba ich było rozdzielać, żeby się nie pozabijali. A Onew pewnie siedzi cicho przez laptopem i załatwia wszystkie ważne sprawy. Dziwi mnie, że nie przeszkadzają mu te wszystkie hałasy reszty domowników.

Kiedy zeszliśmy na dół, krzyknąłem z Taemin’em wszystkich jakieś słówko na powitanie i tylko jak zwykle Jinki nam odpowiedział, bo dwójka była zbyt zajęta sobą. Wywróciłem oczami, widząc jak Kim popycha Key i wyrywa mu opakowanie z jedzeniem, krzycząc przy tym, że to tylko jego. Jak dzieci czasami. Spojrzałem na młodszego Lee i zobaczyłem jak cicho podśmiewa się pod nosem z obecnej sytuacji. Uśmiechnąłem się tylko i ruszyłem do lodówki zorientować się co można zjeść. Znalazłem tylko trochę sera, kilka plasterków szynki, rzodkiewkę, dwa słoiki ogórków, standardowo kurczaka, ketchup no i pieczarki. Zobaczyłem do chlebaka i stwierdziłem, że pieczywa też jest wystarczająco. Grzanki byłyby na miejscu. Starczy wszystkiego.

- Ej, ekipa! Jedliście już, czy mam wam też zrobić? – krzyknąłem to reszty zespołu. Tylko Onew był mi łaska odpowiedzieć.

- Nie, dzięki – mruknął i machnął mi dłonią znad komputera, nie odwracając jednak wzroku.

Wzruszyłem tylko ramionami i zabrałem się do przygotowywania. Taemin chętnie rzucił się mi do pomocy, ale wygnałem go z kuchni, mówiąc, że nie może się jeszcze przemęczać. Wydął tylko dolną wargę w geście smutno i poszedł grać na playstation. Kilka dni temu dostał nową grę i jeszcze nie zdążył jej wypróbować.

Kiedy skończyłem robić jedzenie zawołałem go, a ten w podskokach przyleciał. Uśmiechnąłem się, gdy tylko zobaczyłam jak młody rzuca się na grzanki. Nie minęło nawet pięć minut, jak były zjedzone. Wszystkie. Widać, że głód mu doskwierał. Ja nie byłem głodny. Sprzątnąłem za nim talerz do zmywarki i zasiadłem wygodnie na fotelu uruchamiając telewizor. Po chwili dołączył do mnie maknae. Wyrwał mi pilota z ręki i przełączył na jakiś nieznany mi kanał. Zdziwiony spoglądałem to na chłopaka, to na ekran urządzenia. Czy on chciał oglądać bajkę? Bajkę dla małych dzieci? Pokręciłem z niedowierzaniem głową. W sumie to Taemin, po nim można się było tego spodziewać. Jednak po chwili znowu przełączył, tym razem trafiając na jakąś komedię romantyczną. Chwilę zapoznawał się, czy to co leci jest warte jego uwagi i chyba stwierdził, że tak, bo rzucił pilot przed siebie na dywan. Zawsze tak robił. Znałem praktycznie wszystkie jego nawyki. Od bawienia się włosami, gdy się denerwował, po ssanie paznokcia małego palca prawej ręki w momentach zamyślenia. Wyglądał wtedy naprawdę seksownie i uroczo. Jednak o czym ja myślę, zganiłem się w myślach. Spojrzałem z lekkim wahaniem na nastolatka. Podkulił właśnie nogi pod brodę i objął je swoimi zgrabnymi rękoma, spoglądając ciekawe na telewizor. Zmrużyłem oczy i odwróciłem głowę, kiedy tylko w mojej głowie pojawiły się dziwne myśli na temat wyglądu chłopaka. Miałem obawy, że zaczynam coś do niego czuć. Ale to jest nie możliwe. Nie można zakochać się w najlepszym przyjacielu. Kochać jak brata, owszem. Ale inna opcja raczej nie wchodzi w grę…chyba.

Nagle poczułem jak coś ląduje na moich kolanach. Spojrzałem w tamtym kierunku i zobaczyłem burzę karmelowych włosów leżącą na moich nogach z twarzą właściciela zwróconą w ekran. Nie powiem, zaskoczył mnie tym ruchem. Jeszcze nigdy nie zdarzyło się, żeby zrobił coś takiego. Jednak nie przeszkadzało mi to. A wręcz podobało.

- Nie przeszkadza ci to, prawda? – zapytał, spoglądając na mnie kątem oka. Ja pokręciłem głową, ale dopiero po chwili przyszła mi do głowy genialna myśl, że mógł tego nie widzieć, więc potwierdziłem słownie.

- Nie Minnie, nie przeszkadza – mruknęłam, bawiąc się jego przydługą grzywką.

Kiwnął lekko głową i powrócił do oglądania filmu, który swoją drogą był nudny jak flaki z olejem. Ale jakimś dzikim cudem szczęśliwie wytrzymałem do końca. Chłopak przeciągnął się i wstał, kierując się do kuchni.

- Żabo, chcesz sok? – krzyknął z pomieszczenia, jednak ja podziękowałem. Nagle usłyszałem głośne pukanie. Wstałem z fotela i podszedłem do drzwi wejściowych otwierając je szeroko. Moim oczom ponownie ukazał się HeeChul.

- Cześć… – mruknąłem zdezorientowany. Po co on tu przylazł, naprawdę.

- Hej, hej. Taemin już zdrowy? – zadał pytanie i spojrzał na mnie wyczekująco.

Nie, jest jeszcze chory, chciałem mu warknąć prosto w twarz, żeby już stąd poszedł. Ale jak na złość zza rogu wychyliła się osoba o której rozmawialiśmy.

- Hejka – burknął popijając sok bananowy przez słomkę – co tu robisz Chuli?

- Chuli? – zapytałem się już totalnie zdziwiony tym wszystkim. Swój wzrok zatrzymałem na Maknae – o co chodzi? Od kiedy ty się tak do niego zwracasz?

– Ach, długa historia – mruknął, jednak gdy chciałem znowu coś powiedzieć, przerwał nam gość stojący w drzwiach.

- Mógłbym z tobą porozmawiać na osobności? – wychylił się i uśmiechnął do Minnie’go. C

Nastolatek kiwnął głową i zaprosił gestem ręki mężczyznę do domu. On szedł na górę, do pokoju Taemin’a, a ja nadal stałem jak ten ostatni baran nic nie rozumiejąc z całej sytuacji, która miała chwilę temu miejsce. Wzruszyłem tylko ramionami i wzdychając udałem się do kuchni. Siadłem na krześle i bawiłem się szklanką, którą młodszy wcześniej zostawił na stole. Nie wiem ile czasu tam spędziłem, ale chyba dość sporo, bo za oknem zaczęło się trochę ściemniać. Zrezygnowany, że kiedykolwiek zejdą z góry, udałem się do własnego pokoju i włączyłem laptopa, przeglądając strony fanowskie. Po około godzinie usłyszałem tupot stóp zbiegających na dół i trzask drzwi frontowych. Chyba wyszedł, uznałem z ulgą. Jednak nie minęło minuta, a ktoś zapukał do mojego pokoju. Krzyknąłem i owa osoba weszła. Był nią Taemin. Przyjrzałem mu się uważniej i zauważyłem, że jego policzki były strasznie zaróżowione, a wzrok rozbiegany. Zaniepokoiłem się tym stanem.

- Co się stało? – zadałem pytanie, odkładając laptopa na bok i siadając na łóżku. Mój gość usiadł obok i zaczął się bawić palcami.

- HeeChul…on… – zaczął i zagryzł wargę.

- Co z nim?

- On poprosił mnie o chodzenie. Wyznał mi swoje uczucia – powiedział na jednym wdechu i spojrzał na mnie. Nie mogłem uwierzyć własnym uszom. HeeChul kocha Taemin’a…coś zakuło mnie mnie w sercu. Mocno.

~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~

Nie wiem jak ten rozdział w końcu wyszedł, bo pisałam go o pierwszej w nocy i byłam w tym czasie trochę nieprzytomna. Jednak skończyłam. I mówicie, jeśli znajdziecie jakieś błędy. Jakiekolwiek.