I Need Hope - Prologue

           -Ale tato...
-Nie ma żadnego "ale" synu. Rozmawialiśmy o tym i dobrze wiesz, że taki Twój obowiązek względem rodziny - warczał starszy mężczyzna, patrząc się karcąco na swoje dziecko - Ty masz już dwadzieścia cztery lata, a nasze nazwisko potrzebuje w końcu potomka - syknął - przestań w końcu myśleć o sobie, a zacznij przejmować się rodziną. Co sąsiedzi o nas pomyślą?
- Nie obchodzą mnie sąsiedzi, tyle Ci powiem. To moje życie i moje decyzje. Ty za mnie nie umrzesz, więc mi nie rozkazuj - odpowiedział chłopak chłodno, patrząc staruszkowi prosto w oczy.
Nawet nie zauważył, kiedy został przez niego mocno spoliczkowany. Jęknął tylko cicho i złapał się za piekące miejsce po uderzeniu. Spodziewał się tego, dlatego nie zareagował. W normalnej sytuacji, by oddał. Jednak przyzwyczaił się do takiego zachowania ze strony ojca, więc było mu to całkowicie obojętne. Nagle z korytarza dało się słyszeć dźwięk dzwonka do drzwi.
- Idę otworzyć. Masz minutę, żeby pojawić się w salonie i przywitać z gościem - rozkazał mężczyzna i ruszył wolnym krokiem w kierunku głównego wejścia. Chłopak spuścił zrezygnowany głowę , łapiąc się za nią. Nienawidził swojego życia ostatnio. Same rozkazy i polecenia. Jego rodzic tylko to potrafił.
-Baekho, chodź tu natychmiast! - krzyknął ojciec swoich zachrypniętym głosem - gość czeka.
On westchnął tylko i powolnym krokiem ruszył w kierunku salonu, uprzednio wkładając ręce do kieszeni. Nie miał zamiaru witać się z nieznajomym. Nie miał na to ochoty i humoru. Minął drzwi i stanął w wejściu, patrząc się znudzonym wzrokiem na każdego.
- Jestem - mruknął leniwie i usiadł na kanapie.
- Baekho, synu - zaczął - poznaj kogoś z kim spędzisz całą resztę swojego życia. Mam nadzieję, że się polubicie.
Młodzieniec niechętnie podniósł wzrok na tajemniczą osobę, a gdy tylko ujrzał kim jest, spojrzał ponownie na swojego ojca i wysyczał:
- Nienawidzę Cię sukinsynie...

~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~

BADUM TSS, tak. Możecie mnie zabić. Już nawet nie proszę o wybaczenie, bo to nie ma sensu. Chciałam coś wcześniej wrzucić, ale byłam chora, potem był koncert, potem była depresja po koncertowa, a teraz jadę do Bułgarii na dziesięć dni. Jednak spięłam się i wrzucam takie coś. Prolog do nowego opowiadania. Mam nadzieję, że się wam spodoba. Liczę na komentarze, opinie, nowe subskrypcje i papa. Do zobaczenia za dziesięć dni ♥ po wyjeździe wrzucę dwie nowe części Trouble. Więc czekajcie ♥